In de afgelopen weken heb ik voor langere tijd het “genoegen” gehad opgenomen te zijn geweest in het ziekenhuis te Geldrop. Niet voor de lol, dat doet niemand met het kiezen van zo’n locatie.

Het is een heftige tijd geweest, mijn lichaam heeft keihard moeten vechten om alles weer in het gareel te krijgen. Ik wil niet in details treden, daar heeft niemand iets aan. Wat ik wel heb ervaren is ontzettende heimwee naar mijn “gewone” leven, mijn dieren, mijn werkzaamheden, mijn muziek. Weerloos ben je, volkomen afhankelijk en maar wachten wat de dokters ’s morgens voor oordeel en prognoses hebben. Jullie zullen het allemaal wel meegemaakt hebben, maar: gezond blijven, niet afglijden naar ziek-zijn en je niet meer zelf kunnen redden: probeer het tegen te houden, altijd of in elk geval zo lang mogelijk.

Toch heb ik, tegen mijn wil in en onverrichterzake, het een en ander meegemaakt: het gevoel van een verslaafde…..  Omdat ik erg veel pijn had, was het noodzakelijk om morfine toegediend te krijgen, veel morfine.. Een speciaal pijnteam was daarvoor ingeschakeld. En, inderdaad, het verzachtte de pijn, als ik maar op tijd mijn “shotje” kreeg. Maar als bijwerking gebeurde er ook iets anders: mijn geest, mijn gedachten raakten totaal van slag. Ik droomde de vreemdste dromen, kreeg waanideeën, sprak als iemand die zwaar bezopen was. Dat was beangstigend en zeker niet geestverheffend. Kiezen tussen twee kwaaien?
Maar, (Cruijff) ieder nadeel heb z’n voordeel: ik kreeg o. a. een droom, een visioen die ik toch graag met jullie wil delen.

Ik ga een paar keer per jaar naar het ziekenhuis in Friesland voor controle. Op zo’n dag rij ik geheid even naar de wadden, mijn allerliefste gebied. Zo ging ik vorig jaar naar “Het punt van Reide”, Termunten, bij de Dollard. Daar worden in het voorjaar de zeehondjes geboren en vanachter een kijkwand op de dijk kun je die dan bewonderen. Adembenemend.

Wat doorleefde ik in het ziekenhuis, en echt, het was alsof ik er bij was:

Ik had een flink aantal lieden warm gemaakt om een demonstratie te houden tegen de vervuiling en verloedering van de waddenzee, alleen al om die zeehondjes te redden. Wij gingen massaal wilgentenen snijden (je weet wel, die dunne takken van de wilgenknotten). Daar regen we ons lichaam rondom mee in, zodat we er uit zagen als levende bomen. En dan, in een stille, maar o zo indrukwekkende tocht, naar de dijk bij de Dollard. De eerste daar aangekomen ging onder aan de dijk liggen, horizontaal, de tweede daar boven op, daarna de derde, enzovoort, zodat de hele dijk beveiligd werd door een menselijk cordon. Een indrukwekkende manifestatie, kun je het je voorstellen?

Moraal: je wordt ziek, je lichaam signaleert disfuncties. In het ziekenhuis word je met name chemisch bijgestaan: noodzakelijk, geen andere weg. Maar intussen maak je naast je fysieke belemmeringen ook veel mentale weerstanden mee. Je wilt dit niet, je bent overgeleverd, maar je wil de regie in eigen hand houden. Een strijd, die enorm veel energie kost.
En toch: je geest blijft in stand, ondanks alle aanvallen van buitenaf:  je ideeën, je ankerpunten, je strijd voor…..

Ik ben aan het AMC in Maastricht lang in behandeling geweest bij een zeer wijs en toegewijde professor. Die heeft mij mijn allerbelangrijkste levensles meegegeven: Jij bent zèlf je dokter, jij weet zèlf wat er in je lichaam gebeurt. Handel daar naar…..
De droom heeft een diepe indruk op me gemaakt, ik hoop het nog eens in het echt na te spelen: Wie doet mee? .

Hoe het afliep: ’s morgens om half 9 komt de ontbijtkar en word je "ruw"  teruggeworpen tot de eenzame werkelijkheid.

Kapitein Luuk, 23 april  2016