10 jaar Antoni van Leeuwenhoek  ‘De Slagboom’
November 2002
De slagboom gaat omhoog, achter ons sluit hij weer. Wij komen binnen in een overvolle wachtkamer, ik vraag me af wat doe ik hier! Ik kijk in het rond en zie veel bleke gezichten. Sommige mensen dragen een sjaal of hebben een te zichtbare pruik, sommige hebben een tijdschrift maar lezen geen letter, sommige staren in het niets, zomaar wat voor zich uit …
Niemand is er alleen, vandaar de drukte, toch kun je er een speld horen vallen. Tussendoor vraagt een vriendelijke mevrouw: “Wilt u iets drinken?” “Ja, koffie graag, het houdt me op de been!” Dan plots hoor je in de verte een naam afroepen. Ik loop zwijgend achter mijn 22-jarige zoon aan …

Vriendelijke arts, wel heel direct en duidelijk. Hij pakt het dossier en zegt deze vier woorden: ”Dit Is niet goed.” Mijn hart bonkt in mijn keel, dit kan niet waar zijn, dit overleef ik niet … metastase … uitzaaiing …Zwijgend zitten we naast elkaar, moeder - zoon, nu begrijp ik pas waarom hier niemand alleen komt! In de verte hoor ik de arts nieuwe afspraken plannen, ik hoor iets van ‘urgentieopname’, ik hoor hem zeggen: “Je bent wel heel bijzonder op deze jonge leeftijd …” En dan voel ik een arm om me heen: “Moedertje, het komt allemaal goed!” Vier belangrijke woorden! Dan het thuisfront bellen: mijn man, mijn dochter, vriend, vriendin; verslagenheid alom …

Het is december 2002, de opname. Mijn zoon komt op een kamer met twee vrouwelijke lotgenoten, ze liggen tegenover hem. De een laat preventief beide borsten verwijderen - moeder en zus waren al overleden aan borstkanker - vandaar dit besluit … De ander had leverkanker … Tussendoor komt er een pastor binnen: of iemand behoefte had aan een gesprek. “Nee”, was het antwoord, “geen behoefte aan!!” Mijn zoon kleedt zich snel uit achter een kastdeur, wat natuurlijk leidt tot grote hilariteit bij de twee dames, maar de band was gesmeed. Hij zegt tegen mij: ”Ga maar, ik ga ervoor!” Mijn tranen houd ik nog net binnen, en ik verlaat met lood in mijn schoenen kamer 6 … met deze ... Drie Dappere Jonge Kanjers!

Mei 2006
Opnieuw komt de sluipmoordenaar ons huis binnen, zomaar uit het niets! Het treft mijn man. Diagnose: agressieve vorm van kanker. Opname ziekenhuis ... vijf weken later - na heel veel onderzoeken - verlaat hij ons, plotseling, ‘s nachts, zonder afscheid, zonder nog ‘thuis’ geweest te zijn, naar de eeuwigheid …Met heel veel verdriet moet je dit samen overleven, en ben je opnieuw sterk! Je hebt geen keuze! Terwijl de buitenwereld totaal aan je voorbijgaat, sta je stil, samen met je gezin, compleet stil ... en blijf je allen achter in grote verwarring …

November 2012
De slagboom gaat omhoog, achter ons sluit hij weer. Weer een overvolle wachtkamer, met nog altijd dezelfde vriendelijke mevrouw die me opnieuw vraagt: “Wilt u iets drinken?” “Koffie graag … het houdt me op de been … nog steeds!” Naast mij neemt een ‘wulpse’ Amsterdamse plaats. Ze hoort meteen aan mij dat ik niet uit het Westen kom. “Nee, uit Brabant”, zeg ik trots! Dan vertelt ze me spontaan dat ze een salsa-dansschool heeft, ook in Eindhoven! Ze nodigt me meteen uit voor een proefles! “Heerlijk” ratelt ze verder, “maar ik kom nu voor een tussentijdse controle, vanwege mijn buikklachten, Ik denk dat ik te veel salsa gedanst heb.” Ik denk er het mijne van …
De naam van mijn zoon wordt weer afgeroepen in de verte … weer loop ik achter mijn nu 32-jarige zoon aan. Samen gaan we weer richting spreekkamer, de arts pakt het dossier en vraagt hoe het gaat. “Altijd goed”, is het stoere antwoord! Ik twijfel … weer bonkt mijn hart in mijn keel …. ”Ik moet even overleg plegen”, dan een diepe zucht. ”Ik durf je nog niet helemaal los te laten ... jaarlijkse controle blijft.” Dan overhandigt mijn zoon het mandje met streekprodukten uit de Peel waaronder een Peelneutje. Een zichtbaar ontroerde arts neemt het in ontvangst, hij is blij en verrast. Er hangt een kaartje aan met weer vier woorden: “Super Bedankt Dokter Verwaal!” Na 10 jaar Antoni van Leeuwenhoek blijft de slagboom op een kier, het stelt mij gerust als moeder!

Ik heb mijn verhaal met jullie willen delen, niet uit medelijden, nee het is geschreven vanuit mijn eigen gevoel ... Omdat ik met zovelen heb mogen ervaren wat een geweldige inzet iedereen verricht om deze vreselijke ziekte de wereld uit te helpen! En wat word je liefdevol ontvangen in het Gasthuis, waar altijd vrijwilligers voor je zijn met een luisterend oor, waar je mag overnachten om dicht in de buurt te zijn na een operatie wanneer de afstand van huis naar ziekenhuis te ver is. Waar je met lotgenoten samen bent! En niet te vergeten alle artsen die alles in het werk stellen om te laten overleven, voor velen onder ons mag het helaas niet zo zijn!

Alpe d’HuZes 2013/Shantykoor De Klotvaarders
Straks … hoog boven op de Alpe d´Huez zal ik er staan om Margriet aan te moedigen, samen met mijn vrienden die allen een dierbaar iemand moeten missen … Samen zullen we kaarsen laten branden, met in onze gedachten alle lieve mensen hoog boven ons, ze hebben een speciaal plekje in onze harten. Mijn aandacht zal in het bijzonder uitgaan naar mijn man en mijn twee zussen. De ´Drie Dappere Jonge Kanjers´ staan voor mij symbool voor deze geweldige actie! Zij die ervoor gaan om te mogen overleven ... zoals ook ´de wulpse Amsterdamse’. Zou ze nog steeds dansen …?

Lieve mensen, samen gaan we voor een geweldig bedrag, samen staan we op tegen kanker ... samen trekken we deze kar. Met maar één doel, samengevat in vier woorden: OPGEVEN IS GEEN OPTIE!
Carpe diem – pluk de dag.
Een moeder