Deze maand is het 5 jaren geleden dat onze goede vriend Martien Keunen overleed. De tijd spoedt zich voort, na hem zijn meer van onze geliefden gevolgd. Tijd heelt de wonden, zegt men dan….. Maar toch gebeuren er ineens dingen waarbij je abrupt stil staat bij herinneringen, gemis, maar ook…aanwezigheid.

Het volgende overkwam mij dezer dagen.

Eens per 14 dagen heb ik een huishoudelijke hulp. Een flink en voor mij waardevol iemand, die in korte tijd heel veel werk verricht, ik hoef haar niets aan te geven. Ze begint en aan het eind van de ochtend laat ze mijn hele kasteel proper en netjes achter. En ze doet iedere keer ook nog een extra klus. Deze keer mijn berghok, waarin alles gestouwd is wat ik moet bewaren en niet alle dagen nodig heb, je kent dat. Om die uit te “mesten”. Daar kwam ze een ingelijste foto van Martien tegen. En zette die in mijn hal(letje). Ik zag dat even later en vroeg haar de reden. Nou, ze vond het zo’n prachtige foto van mij (!), ze dacht dat ik het was. Ik heb haar verteld dat niet ik dat ben, maar onze lieve vriend Martien.

Toevallig, dat Martien zo ineens opduikt?  Net in een toch wel (voor mij) spannende tijd?
Ik ben er van overtuigd, dat het geen toeval is. En dat degenen, die van ons zijn heengegaan, toch nog over onze schouders meekijken en op die manier nog steeds hun steun en liefde geven. Niet om te controleren, het leven gaat verder en ieder die met een verlies te maken heeft zal zijn leven moeten hervinden en soms nieuwe wegen inslaan. Het leven moet draagbaar blijven, je kunt niet alleen maar bij je verdriet  stil blijven staan. Ik denk dat ik niet de enige ben die eens of vaker zo’n ervaring heeft gehad. Koester die momenten.  De historie die je samen hebt opgebouwd, de vreugde en het verdriet dat je samen hebt gedeeld…. Het blijft altijd een deel van je, onlosmakelijk  met elkaar verbonden.

Ik moest dit even met jullie delen. Want ondanks het plezier wat we met elkaar beleven, gelukkig maar, heeft ook ieder zijn en haar eigen verhaal, vaak omfloerst door verdriet. Fijn dat we er  voor elkaar kunnen zijn!

Ps. En de foto van Martien laat ik toch nog maar even staan.

Kapitein Luuk, 11 februari 2016