In Memoriam Theo Lokin (1962-2017).

En weer is een bijzonder mens van ons heengegaan. Te jong, menselijkerwijs gesproken.
Wie herinnert zich Theo Lokin niet? Vijf jaren geleden, op 15 februari 2012, gaven we als Klotvaarders samen met zijn orkest “Ode” een concert in het Anker in Beek & Donk. Met heel veel plezier en succes. Weet je nog: het  “Hallelujah”  van Leonard Cohen? En waar kwam je hem niet tegen, altijd aanstekelijk enthousiast. En: de muziek spatte er van af.

Ik ken Theo al heel lang. En ik wil daar graag een anekdote over vertellen.

Begin januari 1979 (een heel strenge en witte winter) kwam ik met vrouw en kinderen naar Brabant geëmigreerd, om te gaan werken aan de muziekschool Aaltje Noordewier. Omdat we nog geen huis hadden gevonden, kwamen we tijdelijk terecht in een vakantiehuisje op de Bikkels in Vlierden. Ons huisraad was ons vooruit gereisd in een grote verhuiswagen en zou worden opgeslagen in een kamer van de muziekschool, toen nog een voormalige basisschool aan de Zandbosweg. (Wie weet het nog?) Dirk Koster was directeur en was heel goed in het regelen, voor ieder klusje had hij onmiddellijk hulp voorhanden. Zo ook voor het uitladen en opslaan van onze spullen. En daar was Theo bij, een jongen van een jaar of zeventien! Een paar jaar geleden hadden we het er nog over en vertelde hij mij over die preiboer uit Groningen, die niemand nog had gezien, maar toch ozo beleefd!

Wat was namelijk het geval? Ik had in Lutjegast (waar we vandaan kwamen) een groententuin. En daar stond nog wondermooie prei in. En ondanks de strenge winter met hard bevroren grond, is het me toch gelukt om die uitgegroeide preiplanten uit de tuin te wurmen

 en in een kistje te verzamelen. Ging mee met de verhuiswagen, bevroren en al. En,…. in Deurne uitgeladen en binnen bij de spullen gezet. Maar,… binnen vroor het niet. Met als gevolg, je raadt het al: ontdooid met daarbij een sterke preilucht die zich in het hele gebouw verspreidde!

Mijn “roem” was me dus vooruit gegaan, een paar dagen later kwam de preiboer zelf. Ik heb ze mee naar Vlierden genomen en daar weer buiten ingekuild. Altijd wanneer ik Theo tegenkwam en sprak, kwam de prei ter sprake.

Op afstand heb ik Theo”s muzikale ontwikkeling gevolgd, hij wipte nogal eens binnen. Heel gewoon, maar heel bijzonder. Supertalent, en dan niet alleen voor zichzelf, maar over de gave beschikkend om het over te brengen op een ander. Daar is lang niet iedere muzikant toe in staat. Maar Theo kon het, en deed het.

Helaas: deed het, want het heeft niet langer mogen duren. Wanneer houdt die vreselijke rotkanker nou eens op of is het in elk geval controleerbaar?

Oneerlijk, de herinnering is wat nog rest. Hallelujah………….

Aarle-Rixtel, 25 februari 2017

Kapitein Luuk