Onmisbaar? 
In mijn vorige column heb ik met veel trots Hannah aangekondigd als nieuwe bewoonster van deze planeet. Het gaat goed met haar, ze is inmiddels gedoopt en ieder beleeft veel plezier aan d’r. 

Mensen komen op deze wereld, maar gaan ook…..een schril en wreed contrast. Dagelijks word je er mee geconfronteerd, dood hoort bij het leven zeg je dan, onlosmakelijk verbonden.
En naarmate je ouder wordt lijkt het alsof je naaste omgeving steeds verder wordt uitgedund. Vrede hebben met het heengaan van iemand uit je kring is een proces wat duurt, gemis zal altijd blijven. 
Je kunt naar het einde van iemand met een korter of langer ziekbed toeleven, je kunt je er min of meer op voorbereiden. Heftiger wordt het, wanneer iemand onverwacht, van het ene op het andere moment, uit je leven verdwijnt.

Onbegrip, ontdaanheid en vertwijfeling slaan dan toe. Op een waardige (Pater Martien uit India schreef heel treffend: op een "koninklijke") manier, hebben wij afscheid genomen van onze Klotvaarder van het eerste uur.
Veel is over hem gezegd, hij was een begrip, op veel terreinen. En nu…… zijn schip verdwijnt als een stip aan de horizon.

Maar het is niet ten onder gegaan, zijn lading is bij ons achtergebleven. Een lading waaruit wij nog tot in lengte van jaren inspiratie en herinneringen kunnen putten.
Een mens onmisbaar? Zeker weten! Maar ook zeker weten dat zijn geest, zijn energie altijd bij ons blijft. En zoals onze voorzitter altijd vol vuur uitroept: KLOTVAARDERS, WE GAAN WEER MET VOLLE KRACHT VOORUIT! 

Samen, met elkaar, met de fijnste club die we kennen, toch??

Martien Keunen: 1938-2011

Drachten, 14 februari 2011

Kapitein Luuk