Afgelopen week reed ik over de Voordeldonk in Asten. Een boomrijke straat, aan weerszijden. Mooie straat, drukke straat, niet berekend op de natuur die zich in en rond die bomen ophoudt. Voor mij reed een tweetal dames in een hip autootje, druk met elkaar in gesprek. Nauwelijks aandacht voor de dingen die zich buiten hun eilandje afspeelden. Links van de weg stak een mooie, bruine eekhoorn over. Eigenwijs beest: dat haal ik wel, die weg is van mij. Maar helaas, een mensenauto gaat niet voor zo’n simpel beestje aan de kant: het werd, zij het maar net, geraakt. Bleef liggen, het automonster reed door: niks van gemerkt, wij hebben mensendingen aan ons hoofd. Niet meer naar het, misschien net verworven, vrouwtje, geen nestje, geen eekhoornkindertjes.

Ik kom bijna dagelijks over die weg. Het beestje is inmiddels een tapijtje geworden……. Een klein gebeuren, misschien de moeite niet om over te praten, maar ik zie het nog steeds voor me. 

En dat zijn dan maar dieren. De afgelopen maanden en weken zijn wij binnen de Klotvaardersfamilie ook geconfronteerd geworden met ingrijpende gebeurtenissen die je meestal op een afstand ziet gebeuren. En dan ineens: raak, soms secondenwerk. Hoe kom je daar overheen. Ik denk van nooit. Het zal nooit meer worden zoals het geweest is, plannen kunnen niet meer worden waargemaakt. Spijt en schuldgevoelens steken de kop op: had ik maar dit……, had ik maar dat……..

Raadgevingen, wijze woorden, allemaal goedgemeend en lief bedoeld. Maar nu moet jezélf ontdekken hoe een wasmachine werkt, hoe je een goeie soep trekt en ga zo maar door. Hard is leven dan. Zó heb je het niet uitgestippeld. De tijd zal je nu heel wat moeten leren. Maar, een mens is sterk. Sterk doordat hij uniek is. Een mens kan zich door onoverwinnelijke bergen heenslaan, nieuwe wegen vinden. En dat kost tijd, veel tijd, maar,….geef het nooit op! EN: leef, geniet van iedere dag die je krijgt. En blijf vooral in warme harmonie met degene(n) die je het meest bijstaan.

Een dier is een dier, een mens is een mens. Toch zijn het beiden levende wezens. Mensen gebruiken hun verstand, dieren volgen hun instinct en kennen geen Peugeotjes. Ik rijd ook vaak via de Stippelberg naar Elsendorp. Op die weg heeft men tunnels gemaakt voor de padden, wanneer die van de ene kant van het bos naar de andere kant trekken en op die manier niet over de weg hoeven. Een initiatief dat ik zeer van harte ondersteun, daar mag mijn belastinggeld gerust naar toe. 

Helaas zijn er geen tunnels voor mensen om te ontkomen aan het noodlot wat misschien vandaag nog boven hun hoofd hangt. Maar weet dat je leeft, weet hoe je leeft, ga niet op de big bang zitten wachten, leef, geniet……………………….! 

Asten-Heusden, april 2012 
Kapitein Luuk