Je komt er altijd wel een paar tegen...
Jan doet zijn boodschappen en bezoekjes meestal op zijn fiets in Deurne. Steevast komt hij dan wel één of meer Shantiers tegen, kan niet missen. Hij en zijn vrouw Janny zijn vanaf de oprichting lid van de Klotvaarders, met heel veel plezier.

Nooit iets aan koor- of verenigingsleven gedaan, maar nu is de donderdag heilig: repetitie van het Shantykoor. En op de middag, heel ideaal. Ze ervaren het als een sterk sociaal gebeuren, hebben hierdoor ook veel nieuwe contacten gelegd.

Jan is de aanstuurder van de technische commissie, heeft flink veel medewerkers, al zou er nog wel wat bij kunnen, want we worden allemaal ouder en het is best pittig werk. In het bijzonder na een uitvoering wil het wel eens schorten aan voldoende hulp.

Jan en Janny zijn vanaf 1988 zgn. import-Deurnenaren, geen onbekend verschijnsel, misschien is Deurne door deze en andere  “buitenlanders” wel zo sterk op de kaart gezet! Jan werd in 1942 geboren in Barendrecht, onder de (toen letterlijke) rook van Rotterdam.

Zoals hier in het zuiden veel liefdes ontstaan tijdens de plaatselijke kermis, zo gebeurde dat in het watergebied op Koninginnedag: Jan vond zijn Janny op zo’n dag in Rijsoort (wie kwam daar ook al meer vandaan?) Een vrij streng traditioneel gebied, daar bij de Drechtsteden. Jan was één van de eersten die een spijkerbroek droeg. En dat bracht wat teweeg! Maar Janny spande de kroon helemaal: zij werd majorette bij de drumband. Schande werd er van gesproken. Maar,.. tekenend voor hun beider levensstijl: wij zijn wie we zijn!
Zijn opleidingen volgde Jan in Bolnes, Hellevoetsluis en Rotterdam. En,……hij bracht het van leerling-koekenbakker tot kok! Dat vak oefende hij als een soort leerschool uit in diverse landen, zoals Scandinavië en Engeland. Maar, de grote trek moest nog komen:
Meteen na hun huwelijk (1968) vertrok het kersverse paar naar Zuid-Afrika, met heel weinig middelen. Maar, koks waren er nodig, dus: werk. Ze kregen een klein huisje toegewezen, waar nog een paard in bivakkeerde, die moest er eerst uit. En dan opknappen. Maar het had zijn charme en romantiek!

Het leven in Afrika was niet te vergelijken met het rijke Nederland. Pionieren, en vanwege de onveiligheid altijd een pistool in je dashboardkastje. Johannesburg, Transvaal, 7 uren rijden om naar een dokter te gaan. Weelderig gebouwde universiteiten (in marmer!) en ziekenhuizen, waar de zwarte inwoners tegen een zeer laag tarief allemaal voor dezelfde prijs werden geholpen, ongeacht de behandeling. Tegenwoordig, nu blank en zwart gelijke rechten hebben, is er veel veranderd. Het roept veel herinneringen op, deze Afrikaanse periode.  Niet in de laatste plaats de geboorte van hun kinderen daar!
Na 14 jaren komt het gezin in het voorjaar van 1982 weer terug in Nederland. Na wat omzwervingen en verkenningen komen ze in Deurne terecht als vaste plek. Jan komt in dienst van de AC-restaurants, aanvankelijk in Sevenum.  Maar omdat hij de Limburgse taal maar niet machtig kon worden, komt hij terecht bij het AC-restaurant Nederweert, langs de A2. Ook Limburg, maar minder chauvinistisch. Hij levert een grote bijdrage aan het veranderingstraject waardoor de AC-restaurants een meer open karakter kregen: je ziet de koks in de keuken werken en je kunt met ze buurten. Geen probleem voor Jan. Maar, das wahr einmal….. Nu is het vut/pensioen. En hoe kom je dan de dagen door?

Jan is een vogelliefhebber, kan een hele ochtend door zijn verrekijker naar een paartje Groenlingen kijken. Tekenen is een grote hobby, altijd geweest. Het liefst met potlood. Getuige de voorbeelden bij dit verhaal, ongekend talent.  Muziek luisteren, verzamelen op de computer. En nu vooral shantymuziek, wat het echtpaar dagelijks samen oefent! Blaasinstrumenten, zoals hobo en de Australische didgeridoo van de Aboriginals hebben zijn voorkeur. En met de caravan op stap, gestationeerd bij hun zoon in Limburg (!). Familiebezoek in het Rotterdamse, Janny komt uit een gezin van negen, je hebt wat bij te houden……

En natuurlijk de kleinkinderen! Twee prachtexemplaren en de derde is op komst! In de hoek van de kamer in hun prachtige huisje aan de Past. Jacobsstraat staat een kist met speeltjes.  Altijd feest bij Opa en Oma! Zoon Willem in Limburg, dochter Helena in Deurne. Komen regelmatig langs. Lekker eten, genieten van het leven, nog zo lang als mogelijk is!

Vervelen doen ze zich nooit, vragen zich aan het eind van de dag vaak af: wat hebben we ook alweer allemaal gedaan?
Nog even terug naar de Klotvaarders.
Een paar wensen, gedachten. De gemiddelde leeftijd ligt niet zo laag. Waar zijn we allemaal over tien jaar? Is er dan nog steeds dat Shantykoor, het grootste van West-Europa? Jonger bloed zal niet de optie zijn, wel zoveel mogelijk aanvullen, geen te strikte wachtlijsten. En de muziek moet blijven aanslaan bij het grote publiek, af en toe iets onbekends geen probleem (denk aan “Morgen vaar ik weg van hier” enz.), maar laat ze mee kunnen zingen.

En dan nog het gastenboek op de website: waarom wordt deze zo weinig bezocht en gebruikt? Laten we onze website levend en actueel houden, heel fijn dat deze interviews met de leden weer worden gehouden. Initiatief van Martien Keunen! Zo leer je elkaar kennen, en we zijn toch een grote familie?! Laten we samen nog een leuke, lange en gezellige tijd mogen hebben met veel zangplezier!
Tot slot, de hamvraag!!  Jan, wie kookt er bij jullie thuis?? Ik kook nooit, wat is koken thuis. Alleen bij ziekte trek ik wel eens een blik open…………..

Leuk jullie verhaal te horen!

Anonymus, Juni 2012

De rubriek “Aan het woord” was een initiatief van Martien Keunen. Deze rubriek wordt nu voortgezet door iemand, die absoluut anoniem wil blijven, dus ga ook niet vissen! Het is geen lid van ons koor! Degene die geïnterviewd wordt geeft aan wie de volgende is. De rubriek gaat voortaan heten: “In gesprek met”