Bidprentjes

Ik ben in het bezit van een hele oude bijbel, een paar eeuwen oud, echt antiek.

Ik ben hier heel zuinig op, omdat het voor mij heel veel waarde heeft. Wat doe ik met die bijbel. Nou, hij staat voornamelijk in mijn kast te pronken, ik lees er niet dagelijks uit:      
oude taal, zoals: tusschen de bergen wonen de menschen…

Ik heb het in mijn bezit sinds ik in 1979 vanuit het hoge noorden “emigreerde” naar Brabant, nu dus zo’n 36 jaar geleden.

Wat doe ik wel met die Bijbel?  Ik heb, vanwege mijn kerkelijke functies, nogal eens met uitvaarten te maken. Bereid de vieringen voor en speel en begeleid op het orgel. Dat zijn (oneerbiedig gezegd misschien)   doorsnee – vieringen, die, hoe aangrijpend vaak ook, toch een min of meer “zakelijk” karakter voor mij hebben.

Maar er zijn ook uitvaarten, waar ik wel persoonlijk bij betrokken ben. Waar het gaat om mensen waar ik mee gewerkt heb, goede contacten heb gehad en die, altijd te vroeg, het tijdelijke voor het eeuwige gewisseld hebben.

Ik was nog maar net in Deurne aan de muziekschool verbonden, jong en vol “veranderings-plannen”, die helaas niet door iedereen in dank werden afgenomen. Maar waarbij ik veel steun en support van een jonge onderwijzer uit Asten-Heusden kreeg. En die me veel ingang gaf bij het andere, toch wel “conservatieve”,  wereldje hier in Brabant. Na een paar maanden veel samengewerkt te hebben, verongelukte deze goede man toen hij ’s avonds met een paar van zijn kinderen een ommetje deed. Heeft veel impact op me gemaakt. En vele, vele jaren later zong zijn toen al volwassen dochter het Ave Maria op een voor ons bijzondere aangelegenheid.

In de katholieke wereld is het gewoonte tijdens de uitvaartdienst een bidprentje uit te reiken. Wij, protestantse noorderlingen, kennen dat gebruik niet. Maar het sprak mij wel aan, een herinnering voor later. Ik heb het bidprentje van deze goede vriend in mijn antieke bijbel gestoken. En later volgden er meer: een jong meisje uit de St. Jozef, leerling van de

muziekschool, dat verongelukte; een koorlid dat tijdens de repetitie onwel werd en overleed; mijn ouders (overigens niet met een bidprentje); mijn schoonouders, mijn schoonmoeder, lieve tantes; gewaardeerde leden van de Klotvaarders en ga zo maar door.

Mijn Bijbel puilt onderhand uit, het barst bijna uit de band. Hoe ouder een mens wordt, hoe meer afscheid er moet worden genomen.

Vandaag is er weer een prentje in de oude Bijbel beland. Van Janny van Hal, een sterke, zorgzame, meelevende en lieve vrouw. Waar we, als hechte Klotvaarders, waardig afscheid van hebben genomen. Die we zullen missen en ons altijd zullen blijven herinneren.

Adrie en Janny: een eenheid, een true love.

Laten we met elkaar blijven genieten van de band die we met elkaar hebben opgebouwd en waar we zoveel plezier aan beleven.

We kunnen, gelukkig, niet in de toekomst kijken. Maar, ….. ook wij hebben niet het eeuwige leven.

Dus: geniet en doe niet moeilijk over dingen die eigenlijk niet relevant zijn.

Kapitein Luuk

19 oktober 2015

(de verjaardag van mijn vader die vandaag 109 zou zijn geworden, als hij er niet op 77-jarige leeftijd tussenuit piepte.)