50+ Okt 2010

50+

Ik herinner me nog goed de tijd dat je als "broekie" aankeek tegen de mensen die al ouder waren. Je ouders, ooms en tantes en noem maar op. Enerzijds met respect en ontzag, anderzijds met een meewarigheid van: ouderwets, niet van deze tijd, tot opstandigheid toe. 

Het normale verschijnsel van het opvolgen van generaties. Tijden veranderen, ideeën zijn vaak dezelfde, alleen op een andere manier uitgevoerd. 

Nu ben je zelf aan de andere kant van de streep, al voel je je nog jong en zit je nog vol met plannen en activiteiten. Maar de jongere generatie kijkt nu toch tegen jou aan als ouder persoon. En nu proef je soms ook die meewarigheid van: ach, laat hem maar, hij heeft zijn tijd gehad. Ik voel me daar niet gelukkig bij. Om een voorbeeld te noemen:

Met belangstelling lees ik altijd in het Eindhovens Dagblad de advertenties uit de webwinkel. Voor elk wat wils, goede service. Echter, één van de afgelopen weken heb ik mij mateloos opgewonden over een advertentie "Digitaal fotograferen na 50"... 
Hiermee (en er zijn helaas nog vele andere voorbeelden) wordt de indruk gewekt dat een mens na zijn of haar vijftigste drastisch begint af te takelen, trager van begrip wordt, niet meer van deze tijd is, een "kinderlijke" aanpak nodig heeft. Toegegeven: de jeugd heeft de toekomst, maar is het heden niet te danken aan ieder die nu wat jaartjes ouder is?

In het bedrijfsleven, onderwijs of waar dan ook, kom je na je 50e niet meer aan de bak, je hebt niet meer de schwung en sexy uitstraling van een jongere, m.a.w. je bent maar een ouwe zak, vaak ook nog betweterig. Maar wat je wel hebt, dat is de ervaring van jaren werken. Een levenservaring, zaken realistisch kunnen inschatten en vergelijken met identieke eerdere pogingen. Vlak die oudjes maar niet weg, je kunt er nog veel van leren. 

En in verreweg de meeste gevallen werken de grijze hersencellen ook nog uitstekend genoeg om nieuwe dingen aan te leren, zonder daarvoor simpele en aangepaste boeken te moeten kopen of een speciale behandeling nodig te hebben!

Kapitein Luuk, Oktober 2010